kahapon.
pakiramdam ko ba ay para akong walang kwenta.sa kabila ng masayang tawanan ng aking mga pinsan, ang pagigitara ng aking kapatid na sinasabayan ng kantaan nila, ang mga masasarap na pagkain na nakahanda sa mesa, nandoon lang ako, nakikinig, nag iisip at pingamamasdan ang pag ambon sa labas.para bang nakikiayon sa aking ang panahon.malamig at makulimlim.
hindi ko na nga nabisita ang aking lola.tinamaan na rin kasi ang aking diwa ng katamaran.oo, katamaran.at dahil sa katamarang iyon ay pinili ko na lamang na mahiga sa aking kwarto, nakakumot at nagtetxt sa ilan sa aking mga kaibigan at sa aking hari. at dahil rin sa katamarang iyon, nawalan ng saysay ang mga taong nakapalibot saakin.
eto na yata ang pinaka nakakawalang ganang pasko sa buhay ko.hindi ko alam koung bakit.ewan ko ba.iba lang talaga ang palagay ko tugnkol sa araw na iyon.hm.pero.di ko na iyon masyadong iniisip kasi na saakin naman ang pinakamagandang regalo na natanggap ko sa buong buhay ko.sino pa nga ba?nag papasalamat ako sa Diyos sa pagdating niya sa buhay ko dahil kung wala siya, hindi naman ako magiging kasaya.